Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο - Μαθαίνοντας τις ρουτίνες

Πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο σήμερα. 

Το σχολείο κατακλύστηκε από χαρούμενα ζουζουνίσματα, αλλά φυσικά και από τις πρώτες γκρίνιες και τα κλάματα του αποχωρισμού. Τα περισσότερα μικρά πρόσωπα ήρθαν χαρούμενα. Τα περισσότερα μεγάλα πρόσωπα (μανούλες) με την αγωνία ζωγραφισμένη. Και άλλα μεγάλα πρόσωπα (πατερούληδες) με τη συγκίνηση να καθρεφτίζεται στα μάτια τους που άφηναν τα παιδιά τους για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο.

Η υποδοχή των παιδιών κύλησε ομαλά και η πόρτα έκλεισε. Και, το σχολικό έτος επισήμως αρχίνησε.

Τα νηπιάκια μας επέλεξαν «γωνιές» απασχόλησης και το ελεύθερο παιχνίδι, «πήρε φωτιά». Κουκλόσπιτο, Μανάβικο, Αυτοκινητάκια, Ζωάκια, Οικοδομικό υλικό, Μαθηματικά, Πάζλ, Ζωγραφική, Πλαστελίνη, Βιβλιοθήκη. Εμείς οι νηπιαγωγοί  παίξαμε μαζί με τα παιδιά, παρατηρώντας τα και γνωρίζοντας τα και δώσαμε τις πρώτες οδηγίες χειρισμού των παιχνιδιών και του αριθμού των παιδιών σε κάθε «γωνιά» απασχόλησης.

Τα περισσότερα νηπιάκια μας απασχολήθηκαν τουλάχιστον σε 3 «γωνιές». Μερικά και σε περισσότερες.

Για να μαζέψουμε το σχολείο, δηλαδή να ταχτοποιήσουμε τα παιχνίδια μας και από το ελεύθερο να περάσουμε στην παρεούλα, χτυπάμε τα κουδουνάκια μας και τραγουδάμε το σύντομο τραγούδι : «τα παιχνίδια σας μαζέψτε, στην παρέα όλοι τρέξτε, όμορφα κι ωραία, όλοι στην παρέα».

Πρώτη συγκέντρωση στην παρέα. Κάναμε την προσευχή μας και μετά την πρώτη μας γνωριμία. Το ένα τμήμα έπαιξε με το μπαλόνι – πιάνω το μπαλόνι και λέω το όνομα μου – και το άλλο τμήμα με το παγκάκι – ανεβαίνω ψηλά στο παγκάκι και φωνάζω το όνομα μου.

Και από την πρώτη μέρα κιόλας δόθηκε αφορμή για συζήτηση σχετικά με τους φίλους και τον τρόπο που τους φέρομαι:

ένα παιδί ο Λ., παραπονέθηκε ότι ο Γ. δεν το έχει φίλο του και είπε ότι είναι στεναχωρημένος με την αντίστοιχη έκφραση του στεναχωρημένου-θυμωμένου.

Ο Γ. εξήγησε ότι δεν το έχει φίλο γιατί ο Λ. του έδινε μπουνιές στον παιδικό σταθμό.

Βρήκαμε ευκαιρία, στο ένα τμήμα, εγώ και η κα Ειρήνη, να παίξουμε θέατρο και να κάνουμε παντομίμα για το τι κάνει ένας καλός φίλος για το φίλο του:

· Ένας καλός φίλος αγκαλιάζει το φίλο του (και αγκαλιαστήκαμε με την κα Ειρήνη).

·  Ένας καλός φίλος παρηγορεί το φίλο του αν είναι στεναχωρημένος (και η κα Ειρήνη έκλαψε στον ώμο μου και εγώ την πήρα αγκαλιά και της χάιδεψα το κεφάλι).

·    Ένας καλός φίλος μοιράζεται τα παιχνίδια του με τον άλλο (και έδωσα στην κα Ειρήνη τα κουδουνάκια της τάξης να τα χτυπήσει και εκείνη).

·   Ένας καλός φίλος κάνει δώρα στο φίλο του (και μου έδωσε η κα Ειρήνη ένα αυτοκόλλητο και της έδωσα και εγώ ένα).Αναφέραμε βέβαια ότι οι καλοί φίλοι της κας Φρόσως ξέρουν ότι της αρέσει πολύ-πολύ η σοκολάτα και της προσφέρουν συχνά!!!!!

Αφού το επαναλάβαμε άλλη μια φορά, μόνο τις κινήσεις, ο Λ. ήταν ανυπόμονος και ζητούσε από το Γ. να τον έχει φίλο και να παίξει μαζί του στο διάλειμμα. Είπαμε λοιπόν να δώσει ο Λ. στο Γ. μια ευκαιρία να το σκεφτεί και να τον συγχωρήσει, και ο Λ. να σκεφτεί καλά, τα πράγματα που κάνουν ένα καλό φίλο και τα πράγματα που απομακρύνουν από κοντά μας έναν καλό φίλο.

Η ιστορία είχε «happy end» καθώς ο Λ. ανακοίνωσε στην παρέα, μετά το διάλειμμα, ότι ο Γ. τον έχει φίλο και έπαιξε μαζί του στο διάλειμμα.

Μετά από αυτή τη μικρή παράσταση, αρχίσαμε τις ρουτίνες του πρωινού φαγητού. Μάθαμε να κάνουμε τρενάκι, καθώς μέσα στο σχολείο, μετακινούμαστε όλοι μαζί με το σχηματισμού του τρένου, για την τουαλέτα, για την κουζίνα, για την άλλη τάξη, για να βγούμε διάλειμμα στην αυλή κ.α. Στο ένα τρένο ανεβαίνουν τα κορίτσια και στο άλλο τρένο ανεβαίνουν τα αγόρια. Μάθαμε  - και είδαμε στη συνέχεια - ότι η τουαλέτα μας έχει 4 νιπτήρες και 4 λεκάνες, γι’ αυτό στην τουαλέτα για να πλύνουμε χέρια πηγαίνουν 4-4 τα παιδιά. Μιλήσαμε για τη διαδικασία πλυσίματος των χεριών, σε 4 βήματα: 1^ο βήμα, ανοίγω τη βρύση (λίγο νερό), 2^ο βήμα βάζω σαπούνι, 3^ο βήμα σαπουνίζω και τρίβω πολύ καλά τα χέρια μου και από πάνω και από κάτω και ανάμεσα στα δάχτυλα, 4^ο βήμα σκουπίζω τα χέρια μου με μία χάρτινη χειροπετσέτα και την πετώ στη σκουπιδιάρα της τουαλέτας.

Περπατώ για την τάξη, παίρνω την τσάντα μου, κάθομαι στο τραπέζι, στρώνω την πετσέτα μου, βγάζω το φαγητό μου και περιμένω να μαζευτούν όλοι οι φίλοι μου για να κάνουμε προσευχή. Στη συνέχεια μιλάμε σιγανά με τους φίλους μας και μασάμε καλά το φαγητό μας.

Όταν τελειώσουμε, πετάμε τα σκουπίδια μας, στη σκουπιδιάρα της τάξης, μαζεύουμε την τσάντα και την βάζουμε στη θέση της.

Η ώρα του διαλείμματος, για την οποία όλα σχεδόν τα παιδιά ρωτούσαν. Κάναμε το τρενάκι μας, μπροστά στην πόρτα της αυλής και καθώς ταξιδεύαμε, μέσα στα βαγόνια, μιλήσαμε για τους κανόνες συμπεριφοράς στο διάλειμμα και το χειρισμό των οργάνων της παιδικής μας χαράς:

·      5 θα είναι τα παιδιά που θα κάτσουν και θα ταξιδέψουν πάνω στην κάμπια.

·     Το τούνελ της κάμπιας είναι για να το διασχίζουμε από την μια μεριά προς την άλλη και όχι για να το χρησιμοποιούμε για «φωλιά».

·    Η τσουλήθρα θέλει τρόπο και υπομονή περιμένοντας τη σειρά μας: τσουλάει πρώτος ο φίλος μας, απομακρύνεται και στη συνέχεια ανεβαίνω τα σκαλάκια και τσουλάω και εγώ.

·  Οι «σίφουνες» της αυλής, δηλ. αυτοί που τρέχουν πολύ γρήγορα και αναποδογυρίζουν τα πάντα στο πέρασμα τους, κάθονται λίγη ώρα στην τάξη για να «ξεσιφουνιάσουν»

Μπαίνοντας στην τάξη, εισαγάγαμε τη ρουτίνα για το νερό: καθόμαστε όλοι στην παρεούλα και πηγαίνουμε λίγοι-λίγοι για νερό. Αφού χορταίνουμε ερχόμαστε πίσω στην παρεούλα για να πάνε για νερό οι υπόλοιποι φίλοι μας και φυσικά δεν πιάνουμε «ψιλή» κουβέντα στο νερό, γιατί οι υπόλοιποι φίλοι μας διψάνε πολύ.

Αμέσως μετά, η χαλάρωση για να επανέλθουν οι ρυθμοί της τάξης και να φύγουν οι ρυθμοί του διαλείμματος: σβήνουμε τα φώτα, βάζουμε ήρεμη μουσική και καθόμαστε ή ξαπλώνουμε στο πάτωμα μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, κλείνοντας για λίγο τα μάτια μας.

Η όμορφη στιγμή της πρώτης ιστορίας μας, στη συνέχεια: το ένα τμήμα διάβασε το βιβλίο «Η Μίλι και η Μόλι και η πρώτη μέρα στο σχολείο» και το άλλο «Τα τρία μικρά λυκάκια».

Στο ένα τμήμα συζητήσαμε τις ομοιότητες και διαφορές που είχε η μέρα της Μίλι και της Μόλι , βρήκαμε αρκετές, και καταλήξαμε ότι εμείς την πρώτη μέρα μας στο νηπιαγωγείο κάναμε πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ότι η Μίλι και η Μόλι.

Στο άλλο τμήμα έκαναν στη συνέχεια την «Πρώτη ζωγραφιά στο νηπιαγωγείο» και μετά λίγο ελεύθερο παιχνίδι.

Έφτασε η γλυκιά στιγμή του αποχωρισμού: πήραμε τη τσάντα μας, καθίσαμε πάλι στην παρεούλα και άνοιξε η πόρτα. Στην πόρτα βρισκόταν η μία δασκάλα, και φώναζε ένα-ένα παιδί, στην παρεούλα η άλλη δασκάλα . Σηκώνεται μόνο το παιδί που ακούει το όνομα του και όχι αυτό που βλέπει τη μαμά του.

Και μ’ αυτά και μ’ εκείνα, όσο γρήγορα γέμισε το σχολείο το πρωί τόσο γρήγορα άδειασε το μεσημέρι………