Χειμώνας (συνέχεια)

Χειμώνα συνεχίσαμε και τη δεύτερη εβδομάδα, μα το μόνο που θύμιζε το Χειμώνα στη γειτονιά μας, ήταν τα γυμνά δέντρα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν να τα παρατηρούμε και να κάνουμε ιστορίες γι' αυτά.

Χωριστήκαμε λοιπόν σε ομάδες, κάθε ομάδα επέλεξε από μία φωτογραφία να περιγράψει. Δημιούργησε μία ιστορία και έβαλε και τίτλο στην ιστορία της.

1η ομάδα: Δανάη-Σεμίνα-Ελεονόρα-Λουκία - Δημήτρης Ζ.
 Να τι είπαν τα παιδιά:

"Νιώθει μοναξιά και δεν είχε φίλους να του κάνουν παρέα, μόνο τα λουλουδάκια που είχαν φυτρώσει. Ένιωθε ότι κρύωνε. Ήρθαν κάποιοι και του έκοψαν τον κορμό.Όταν κάποιος θα ήθελε να του κόψει τα κλαδιά του, θα νιώθαμε λύπη γιατί θα πόναγε".

Η ιστορία:

"Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα δέντρο, που έψαχνε φίλους και όποιο δέντρο συναντούσε δεν το ήθελε για φίλο. Και φύτρωσαν κάτι λουλουδάκια που ήταν πάνω του και επειδή ήταν αμυγδαλιά, φύτρωσαν αμύγδαλα. Και όταν νύχτωσε είχε φίλους τα αστεράκια και το φεγγαράκι."

Ο τίτλος:

"Είπε το δέντρο: ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΝΑ ΦΙΛΟ, ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ;"

2η ομάδα: Σταματίνα- Μπέτυ- Χριστίνα- Χριστίνα- Εβίνα.

"Νιώθει χαρούμενο και ότι είναι μόνο του. Εμείς το βλέπουμε όμορφο".

"Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα δέντρο και ένιωθε χαρούμενο και είχε παρέα τα αστεράκια. Και ήρθανε κάποιοι και το κόψανε και στη θέση του βάλανε ένα κυπαρίσι και κόψανε και το κυπαρίσι και δε φυτέψανε τίποτα.Και είδανε μέσα ότι είχανε κάποια πράγματα, καρδιές χρυσές".

"Είπε το δέντρο: ΘΑ ΕΡΘΕΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ;"

3η ομάδα: Χρήστος-Έλενα-Ελένη-Μιχαέλα-Ελευθερία.

"Νιώθει ότι κρυώνει, νιώθει ζωή, άμα ερχόντουσαν κάποιοι και το κόβαν εμείς θα στενοχωριόμασταν. Του αρέσουν τα ουράνια τόξα".

"Μια φορά και έναν καιρό ήταν οι 4 εποχές του παππού του χρόνου, είχαμε πάει εκεί και θα παίζαμε και θα του κάναμε μάτια, μύτη και στόμα. Θα το ζωντανεύαμε και θα μας έλεγε: πώς βρεθήκατε εσείς εδώ; Και θα του λέγαμε: με τα πόδια".

"Είπε το δέντρο: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ;"

4η ομάδα: Χρύσα-Κων/νος-Άγγελος-Νίνο-Γιάννης.

"Νιώθει χαρά. Όταν το βλέπουμε νιώθουμε και μεις χαρά".

"Το δέντρο χόρευε με ένα πουλί και το πουλί τραγούδαγε και είχαμε πάει και εμείς και χορεύαμε μαζί του και ενώ ήταν μικρό με το χορό έγινε μεγάλο. Το πουλί θα μας τραγούδαγε κι άλλο αλλά δε μας τραγούδησε γιατί είπε  θα ξανασυναντηθούμε αύριο. Το δέντρο έβγαλε λάμπες βγάλανε μουσική για να χορέψουμε".

"Είπε το δέντρο: ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΡΧΕΣΤΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΝΑ ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ ΜΑΖΙ;"

5η ομάδα: Μαρία-Δημοσθένης-Δημήτρης Π.-Μυρτώ-Παναγιώτης.
"Το δέντρο νιώθει λύπη γιατί δεν το παίζανε οι άλλοι φίλοι του, γιατί του λέγανε οι άλλοι ότι τα κλαδιά του δεν ήταν και τόσο σκληρά".
"Το δέντρο ήτανε κοντά στη θάλασσα και αισθάνθηκε ότι θέλει μουσική και με τη μουσική έπεσε για ύπνο. Το δέντρο έκλαιγε επειδή ο άνεμος είπε θα φυσήξω, αλλά το δέντρο δεν ήθελε. Και έτσι ο άνεμος δεν φύσηξε και το άφησε να κοιμάται".
Είπε το δέντρο: ΕΛΑΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΜΕ".

Αφού γράψαμε τις ιστορίες μας, ασχοληθήκαμε πιο πολύ με τον ίδιο το Χειμώνα:
1. Με τη βοήθεια μιας ιδεοθύελλας, συζητήσαμε τι μας θυμίζει ο Χειμώνας.

2. Γνωρίσαμε τον αρχηγό του "Χ, χ" με τη βοήθεια του Ευγ. Τριβιζά και το "Αλφαβητάρι με τους γλωσσοδέτες" και παίξαμε το παιχνίδι "Ποιος θα βρει τα περισσότερα". Πρόκειται για ένα αγαπημένο παιχνίδι που παίζουμε με όλα τα γράμματα που γνωρίζουμε. Βρήκαμε λοιπόν λέξεις που αρχίζουν από τη φωνούλα "Χ" και νίκησε αυτός που βρήκε τις περισσότερες λέξεις και πήρε τα περισσότερα αυτοκόλλητα.

Επίσης από το βιβλίο του Ευγ, Τριβιζά "Η παρεούλα της Χρυσής Χελώνας", κάναμε ατομική εργασία  "Τα χαρούμενα χρυσόψαρα". Τα χαρούμενα χρυσόψαρα κρύβουν στα λέπια τους γράμματα. Από αυτά κάθε παιδί θα πρέπει να ξεχωρίσει και να χρωματίσει μόνο το "χ" και το "Χ".

3. Σχηματίσαμε τη λέξη "Χειμώνας" και κάναμε το Αλφαβητάρι του Χειμώνα.

4. Τον κάναμε γραμματοσαλάτα και γράψαμε ένα-ένα τα γράμματα του σε ατομική εργασία.

5. Και τέλος, κάναμε το γνωστό και μη εξαιρετέο τραγούδι "Η παγωνιά".

Η παγωνιά.
Είναι αγαπημένο μας και το κάνουμε κάθε χρόνο.

Στο τέλος της εβδομάδας, και έχοντας ακόμη στο καθημερινό μας τραγούδι, τον παππού το γέρο χρόνο, ασχοληθήκαμε λίγο με τις εποχές του χρόνου.Με τη βοήθεια της δασκάλας κάναμε τον τροχό των εποχών:

Ένας κύκλος χωρισμένος σε 4 μέρη, που το κάθε μέρος είχε ένα χαρακτηριστικό χρώμα για κάθε εποχή - Χειμώνας=άσπρο / Άνοιξη=πράσινο / Καλοκαίρι=τυρκουάζ / Φθινόπωρο=Κίτρινο.

Κάθε εποχή είχε και κείνη 3 παιδάκια, τους μήνες που τους μοιράσαμε στις εποχές ανάλογα με το τι έδειχνε η κάθε εικόνα για το μήνα.

Γυρίσαμε πολλές φορές φορές τον τροχό για να ξεχωρίσουμε τις εποχές από τους μήνες. Για να μάθουμε ότι οι εποχές είναι 4, τα ονόματα τους και ότι κάθε εποχή έχει και αυτή 3 μήνες, που είναι σύνολο 12.

Γυρίσαμε και μεις γύρω από τον τροχό, τρέχοντας ή περπατώντας και μετρήσαμε τις εποχές και τους μήνες. Και πάλι τους μήνες κάθε εποχής και τα ονόματα τους κ.ο.κ., πολλάκις.

Αφού παίξαμε με αυτό αρκετά, χωριστήκαμε σε ομάδες, αφού κάναμε κλήρωση με τα αρχικά κάθε εποχής (τράβηξε κάθε παιδί από το σακούλι της τάξης, ένα χαρτάκι, και χωρίστηκαν σε ομάδες όλα μαζί τα Χ=Χειμώνας, τα Α=Άνοιξη, τα Κ=Καλοκαίρι και τα Φ= Φθινόπωρο).

Κάθε ομάδα πήρε έναν μεγάλο κύκλο σε χαρτί Α3 και ζωγράφισε μέσα του τα χαρακτηριστικά της εποχής στην οποία ανήκε.

Τελειώνοντας η εβδομάδα, κάναμε και ένα απροειδοποίητο επαναληπτικό διαγώνισμα στα χρώματα!!

 Ή αλλιώς 

Παίξαμε τις μουσικές εφημερίδες των χρωμάτων.

Κάθε παιδί έπαιρνε μία εφημερίδα και την τοποθετούσε στο πάτωμα.

Κάθε παιδί έπαιρνε χαρτάκια από γλασέ σε όλα τα χρώματα.

Η μουσική έπαιζε και όλα τα παιδιά χόρευαν έξω από την εφημερίδα τους.

Όταν η μουσική σταματούσε, η δασκάλα φώναζε ένα χρώμα και το κάθε παιδί έπρεπε να το βρει ανάμεσα στα γλασέ χαρτάκια του και να το τοποθετήσει πάνω στην εφημερίδα του.

Νικητές αναδείχθηκαν εκείνοι που έβαλαν πάνω στην εφημερίδα τους όλα τα χρώματα που φώναξε η δασκάλα και με τη σειρά που τα φώναζε. 

Ένα ειδικό αυτοκόλλητο δόθηκε και σε όποιον πρόσεξε την εφημερίδα-σπίτι έτσι ώστε να μην την τσαλακώσει ούτε φυσικά να την σκίσει κατά τη διάρκεια του διαγωνίσματος.

Ίδια απροειδοποίητα επαναληπτικά έχουν "πέσει", με τις χωρικές σχέσεις και με τους αριθμούς που έχουμε ως τώρα επεξεργαστεί.

Σας πληροφορούμε ότι τα παιδιά μας είναι πολύ καλά διαβασμένα!

Χειμώνας

Χειμώνα στο σχολείο αρχίσαμε να δουλεύουμε, γιατί στην Αττική, τουλάχιστον, ο Χειμώνας δε θέλει να έρθει ακόμη!

Αρχίσαμε τη χρονιά μας, την πρώτη εβδομάδα, ασχολούμενοι με το έτος μας, 2014, και παίζοντας με τους αριθμούς 2, 0, 1, 4.
Τους μετρήσαμε, τους διαβάσαμε, τους ανακατέψαμε, παίξαμε πάλι με αντικείμενα μέσα από την τάξη και μετά τους βάλαμε πάλι στη σειρά για να τους χρησιμοποιήσουμε σαν έτος-χρόνο.
Αφού τους δουλέψαμε αρκετά όλοι μαζί στην ολομέλεια, κάναμε ο καθένας την εργασία του:

Την ίδια εβδομάδα ασχοληθήκαμε και με τον "παππού το γερο-Χρόνο", κάνοντας το αντίστοιχο ποίημα.

Μιλήσαμε για την εμφάνιση του ποιήματος και το συγκρίναμε με το κείμενο-ιστορία που βλέπουμε στα βιβλία. Το χωρίσαμε σε στροφές και μετρήσαμε τους στίχους.

Με αφορμή το περιεχόμενο δημιουργήσαμε το δικό μας προσωπικό ημερολόγιο για το σπίτι, για να μετράμε και να διαγράφουμε τις μέρες που περνάνε.

Ποίημα: Ο παππούς ο γερο-Χρόνος

Στο τέλος, παίξαμε και τα παιχνίδια με τα γάντια και τα σκούφια.

Παίξαμε πρώτα το παιχνίδι "Ποιος θα βάλει πιο γρήγορα το σκούφο του". Μετά παίξαμε τα "Ανόμοια Γάντια" και τέλος παίξαμε και μια παραλλαγή: 

Οι νικητές του παιχνιδιού "ποιος θα βάλει γρήγορα το σκούφο του", σχημάτισαν δύο ομάδες με τα παιδιά της επιλογής τους.

Στη συνέχεια, πετάξαμε στο πάτωμα της παρεούλας όλα τα σκουφιά και βάλαμε μουσική στο cd.

Με το σταμάτημα της μουσικής, νικήτρια ομάδα, αναδεικνυόταν αυτή που ο αρχηγός είχε καταφέρει να φορέσει στα παιδιά της ομάδας του τα περισσότερα σκουφιά.

Αφιερωμένο σε όλες τις μάνες του κόσμου (τις παλιές για να πούμε, το λιγότερο, "ευχαριστώ" , αλλά και τις καινούργιες για να μαθαίνουμε)

Απίστευτα συγκινητικό άρθρο του διαδικτύου που το ανέβασε το Πρώτο Κερατσινίου και δεν υπήρχε περίπτωση να μην ανέβει και στο δικό μας Blog. 

Διαβάστε ανεπιφύλακτα γιατί πιστεύω ότι έχουμε εντελώς ξεχάσει τα βασικά της ζωής (αγάπη - ταυτότητα - σεβασμός - ευγνωμοσύνη - ενσυναίσθηση) και ασχολούμαστε με τα ανούσια.

Μάνα συγγνώμη και …σ’ ευχαριστώ

inShare7

•  Τετάρτη, 15 Ιανουαρίου 2014
•  Κατηγορία Κοινωνία

Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη.

Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτέ τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;»

«Όχι του απάντησε ο νεαρός».

«Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.
«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε.

« Που εργάζεται η μητέρα σου;»

«Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους»

Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.

«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»

«Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από μένα.

Ο διευθυντής είπε: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Όταν πας σπίτι σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί».

Ο νεαρός θεώρησε ότι οι πιθανότητες να πάρει τη θέση, ήταν πολύ μεγάλες. Όταν πήγε πίσω στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να τον αφήσει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα άπλωσε τα χέρια της προς το γιο της.

Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά, ενώ δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές, που η μητέρα του βογκούσε όταν τις άγγιζε.

Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρά του. Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα έπρεπε να πληρώσει για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της.

Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε να πλένει σιγά – σιγά όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας «Μάννα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα» Μάννα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα»… ενώ δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του.

Εκείνο το βράδυ, μητέρα και ο γιος έκατσαν και κουβέντιασαν για αρκετή ώρα.

Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή συγκινημένος και βουρκωμένος, βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε.

«Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες; Έμαθες κάτι καινούργιο»

Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο»

«Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία»

Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο το εαυτό του, που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά των άλλων, για να επιτευχτούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί»

Αυτό το νεαρό άτομο εργάστηκε πολύ σκληρά, έλαβε αξιώματα στην επιχείρηση και απολάμβανε το σεβασμό των υφισταμένων του. Κάθε εργαζόμενος που είχε, εργάστηκε επιμελώς και ως ομάδα με τους υπόλοιπους. Οι επιδόσεις της εταιρείας βελτιώθηκαν σημαντικά.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ένα παιδί, που μεγαλώνει με υπερπροστασία και συνήθως απολαμβάνει ότι θέλει, αναπτύσσει πολλές φορές την «αρρωστημένη» νοοτροπία να θέτει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα. Αυτό το άτομο δύσκολα εκτιμά τις προσπάθειες και τον αγώνα των γονέων του. Όταν αρχίζει να εργάζεται, έχει την απαίτηση, κάθε εργαζόμενος να τον ακούει υποτακτικά και αν γίνει προϊστάμενος ή διευθυντής, ποτέ δεν θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες των εργαζομένων του και θα κατηγορεί πάντα τους άλλους, για τυχόν αποτυχίες. Αυτό το είδος των ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να είναι μορφωμένοι σπουδασμένοι και με πολλά πτυχία, μπορεί προσωρινά να επιτύχουν, αλλά τελικά ποτέ δεν αισθανθούν την «γλύκα» της επιτυχίας. Θα γκρινιάζουν συνεχώς θα είναι γεμάτοι μίσος και θυμό στην προσπάθειά τους να αναδειχτούν.

Αν ανήκουμε σ’ αυτό το είδος των γονέων καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη μας τα παραπάνω.

Μπορεί το παιδί μας να μεγαλώνει σ’ ένα όμορφο και άνετο σπίτι, να έχει το φαγητό της αρεσκείας του, να του προσφέρουμε άφθονα παιχνίδια, να το μαθαίνουμε πιάνο και χορό, να του προσφέρουμε όλες τις ανέσεις και να μην του χαλάμε χατίρι, αλλά.…. Όταν πχ σκαλίζουμε ή καθαρίζουμε τον κήπο μας ας το αφήσουμε να συμμετέχει, όταν στρώνουμε το τραπέζι για φαγητό ας το καλέσουμε να βοηθήσει, ας το μάθουμε να συμμετέχει. Δεν είναι επειδή έτσι θα μας ελαφρύνει από τα οικονομικά βάρη, ή ότι δεν έχουμε - αν είμαστε πλούσιοι - την ανάγκη της βοήθειάς του, αλλά με αυτό τον τρόπο του δείχνουμε την βασισμένη σε σωστές βάση αγάπη μας και το πιο σημαντικό του μαθαίνουμε να εκτιμά την αξία της συνεργασίας με άλλους προκειμένου να επιτευχθούν κάποια πράγματα σ’ αυτή τον κόσμο.

Βασιλόπιτα

Για το "καλό" του χρόνου στο νηπιαγωγείο μας, και όχι μόνο, φτιάχνουμε με τα χεράκια μας και ψήνουμε την παραδοσιακή μας βασιλόπιτα.

Εκτός από τη μεγάλη χαρά των παιδιών να συμμετέχουν στη ζαχαροπλαστική, μέσα από μια βασιλόπιτα κάνουμε και γλώσσα και μαθηματικά.

Αρχίζουμε με τη συνταγή μας, συνεχίζουμε με το ανακάτεμα και πάντρεμα των υλικών, το ζύμωμα, το κόψιμο και τελειώνουμε, φυσικά, με το διασκεδαστικό και αγωνιώδες "κυνήγι" του φλουριού μέσα στην πίτα.

Φέτος το φλουρί έτυχε στο Νίνο. Ο Νίνο μας λοιπόν είναι ο τυχερός της χρονιάς στο νηπιαγωγείο. Του χαρίσαμε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που το υπογράψαμε όλα τα παιδιά της τάξης και οι δασκάλες.