Γνωριζόμαστε ...... με το μαγικό καπέλο
Τα παιδιά βρίσκονται έξω από την αίθουσα. Σε κάποιο σημείο η νηπιαγωγός έχει τοποθετήσει μια κούτα που μέσα έχει βάλει ένα καπέλο γελωτοποιού.Λέει στα παιδιά ότι θα πάνε ένα φανταστικό ταξίδι. Ανεβαίνουν προσεκτικά σε ένα σύννεφο και το ταξίδι ξεκινά (η νηπιαγωγός έχει βάλει απαλή μουσική). Στροβιλιζόμαστε. Ο άνεμος μας παρασέρνει. Βλέπουμε από ψηλά τη γη, ανθρώπους να τρέχουν με τα αυτοκίνητά τους, παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, περνάμε βουνά και θάλασσες, περνάμε πάνω από πολλές χώρες, ώσπου, να μια περίεργη χώρα..... οι άνθρωποι με πολύχρωμα ρούχα, κάνουν αστεία κι όλο γελούν και, τι περίεργα καπέλα είναι αυτά; Η χώρα των γελωτοποιών! Κατεβαίνουμε από το συννεφάκι μας και ανακαλύπτουμε την κούτα με το καπέλο. Ας γνωριστούμε φορώντας αυτό το καπέλο. Θα λέμε το όνομα μας και κάτι που να ταιριάζει με αυτό. Μπορούμε επίσης να κάνουμε μια αστεία κίνηση, π.χ. με λένε Ζέτα όπως... τρομπέτα. Το κάπελο περνά από τα κεφάλια όλων των παιδιών κι έτσι συστήνονται. Στη συνέχεια γινόμαστε όλοι γελωτοποιοί. Τα παιδιά προχωρούν με αστείο τρόπο και, καθώς συναντούν ένα φίλο τους, τον χαιρετούν λέγοντας το δικό τους όνομα. Το παιχνίδι τελειώνε κάνοντας τα παιδιά έναν κύκλο γύρω από το καπέλο του γελωτοποιού. Κλείνουν τα μάτια, θυμούνται όλα όσα έπαιξαν με τους φίλους τους, ανεβαίνουν στο συννεφάκι τους και ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής, αφού προηγουμένως έχουν τοποθετήσει το καπέλο μέσα στην κούτα... για να το βρει εκείνος ο γελωτοποιός που ίσως το έχασε.
Με το αγαπημένο μας αντικείμενο....... παρουσιαζόμαστε.
Η νηπιαγωγός έχει ζητήσει από τα παιδιά να φέρουν από το σπίτι κάτι που αγαπούν πολύ (παιχνίδι, βιβλίο ή ό,τι άλλο θέλουν).Το θεατρικό παιχνίδι ξεκινά με μια ευαισθητοποίηση της ομάδας. Η νηπιαγωγός βάζει μουσική και τα παιδιά κινούνται όπως θέλουν μέσα στην αίθουσα, σύμφωνα με την αίσθηση που τους προκαλεί η μουσική. Προσπαθούν αρχικά να κινηθούν με όλο τους το σώμα, στη συνέχεια χορεύουν μόνο με τα χέρια, μόνο με το κεφάλι, μόνο με τα πόδια, μόνο με τη μέση τους, στο τέλος ξανά με ολόκληρο το σώμα. Βρίσκουν ένα φίλο τους και συντονίζουν την κίνηση τους. Οι δυάδες γίνονται τριάδες, οι μικρές ομάδες ενώνονται ώσπου όλα τα παιδιά φτιάχνουν μια μεγάλη ομάδα, κάνοντας την ίδια κίνηση. Η νηπιαγωγός χαμηλώνει τη μουσική και λέει στα παιδιά να φέρουν τα αντικείμενα τους. Βάζει χαλαρωτική μουσική και τοποθετεί στο πάτωμα ένα ύφασμα. Τα παιδιά κάθονται στο πάτωμα, κλείνουν τα μάτια, και καθώς κρατούν το αγαπημένο τους αντικείμενο, το φέρνουν στη μνήμη τους και σκέφτονται ποιος τους το χάρισε και γιατί είναι τόσο ιδαίτερο γι' αυτά.
Όταν τα παιδιά ανοίξουν τα μάτια η εμψυχώτρια λέει ότι όποιος αισθανθεί έτοιμος μπορεί να ακουμπήσει το αντικείμενο του πάνω στο ύφασμα , να παρουσιαστεί και να μιλήσει γι΄αυτό.Όλα τα παιδιά παρουσιάζουν αυτό που έφεραν κι έτσι τα αγαπημένα αντικείμενα μαζεύονται πάνω στο ύφασμα, το καθένα με τη δική του ιστορία. Τα παιδιά κάνουν κύκλο γύρω από το ύφασμα, δίνουν τα χέρια και η νηπιαγωγός κλείνει το παιχνίδι λέγοντας πόσο σημαντικό είναι να σφίγγουμε το χέρι του φίλου μας και να μοιραζόμαστε μ' εκείνον κάτι που αγαπάμε.
Από το περιοδικό Σϋγχρονο Νηπιαγωγείο, τεύχος 65, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2008. Μόνιμη Στήλη, "δραματική τέχνη", γράφει η Ζέτα Λαμπρινέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου